Oefening baart kunst

Hoi allemaal!

Weer een nieuwe update. Het internet is hier zeldzaam en zeer traag, dus daarom duurde de volgende update zo lang!

Maandag 21 Maart
Nadat we onze blog in de middagshift online hadden gezet mochten we een kijkje nemen op de Labour Ward oftewel; de verloskamers. Helaas lag er niemand die aan het bevallen was, maar we liepen met verloskundige Mercy mee die altijd wel aan het werk is, letterlijk. We mochten hier er daar wat verpleegkundige handelingen doen (infusen vervangen, medicatie geven, wassen etc). Toen was het al weer tijd om naar huis te gaan. We aten die avond gebakken ui en tomaat en het smaakte ons zó lekker!

Dinsdag 22 Maart
Om 7 uur ’s ochtends stonden we keurig netjes op tijd klaar om op onze driver te wachten. Vandaag zouden we namelijk naar Mansa gaan, de hoofdstad van de provincie die zo’n 115 kilometer verder op was. Dit omdat er in het dorp zelf weinig te verkrijgen is. Sr Beatrice vertelde ons dat we ook nog even bij de Bisschop langs moesten gaan. Oke, prima….. Om 8 uur gingen we dan eindelijk weg nadat de driver z’n rijbewijs op had gehaald thuis en er 6 sisters (nonnen) bij ons waren in gestapt.

Er werd gebeden voor een veilige reis en we gingen over de hobbels en bobbels naar Mansa. Wel moesten we naar Samfya om de sisters af te zetten voor een begrafenis. Ze waren echter wel grapjes aan het maken onderweg, dus ze waren niet heel erg in begrafenis sfeer. Na een rit van 3 uur kwamen we aan in Mansa en werden we ontvangen in het klooster van Mansa door Sr Delphina. De Bisschop was er helaas nog niet, maar zou er om half 1 zijn (het was op dat moment 11.30). We moesten dus wachten in het klooster. De sister bracht ons drinken, ze gaf ons Smirnoff hahaha. We hadden daarentegen niet echt het idee dat ze wist wat ze ons gaf. Uiteindelijk om 12 uur vond Sr Delphina het een beter idee als we eerste de boodschappen gingen doen. Driver opgebeld en daar gingen we naar de supermarkt. Heerlijk, een soort van Westerse supermarkt! We hebben eten ingeslagen voor 1,5 week en dat voelde super goed! We kochten rijst, pasta, chips, koeken, fruit en heel veel groenten in blik. Nadat we onze boodschappen hadden gehaald gingen we weer terug om de Bisschop te ontmoeten. Er werd ons echter nu verteld dat hij pas om 15 uur zou kunnen en het was inmiddels 13 uur. Daar hadden we geen zin in en de driver ook niet dus belde we Sr Beatrice op of het goed was dat we de Bisschop niet ontmoette. Toen echter was de Bisschop er opeens wel en na een gesprek van 5 minuten met de beste man zat onze taak er ook weer op. We reden weer terug, met onze 2 volle boodschappentassen en 30 liter water, naar Samfya om de sisters weer op te halen. Ze vonden ons goede meiden omdat we de Bisschop hadden ontmoet (schouderklopje to our selves). ’s Avonds genoten deed de stroom het helaas niet, dus hadden we nog niets aan onze heerlijke boodschappen. Het werden daarom maar noedels, bereid op een Afrikaanse stoof.

Woensdag 23 Maart
Vandaag was het tijd voor een dagje op de verloskamers. Er lagen 2 vrouwen toen we binnen kwamen, eentje voor Eline en eentje voor Annerieke. De vrouw van Eline was een IUVD (hierbij is het kindje in de baarmoeder al overleden) en die van Annerieke had al zo’n 8 cm. Deze dag op de verloskamers was best heel zwaar omdat we merkte dat onze lichamen verzwakt waren. We hadden vaak de neiging om flauw te vallen. Rond 11 uur kwam er een mult (iemand die al vaker is bevallen) met 8 cm binnen. Die was voor Mariëlle! De vrouw van Eline was inmiddels toch niet aan het bevallen, dus die moest weer terug het huisje in waar de vrouwen liggen te wachten totdat ze weeën krijgen. De vrouw van Mariëlle ging zo snel dat zij de eerste was die een Afrikaans kindje mocht aanpakken! Het kindje deed het goed, gelukkig! We liepen tegen een boel dingen aan die hier ontbreken, zoals heel simpel; een navelklem. Gelukkig zijn ze hier creatief en hebben ze voor alles wel een oplossing! Daar kunnen wij nog veel van leren! De vrouw van Annerieke had inmiddels ook persdrang en we probeerde met z’n drieën haar te instrueren om te gaan persen. Dit gaat alleen ontzettend lastig, want wij spreken geen bemba en de meeste (arme) bevallende vrouwen spreken geen Engels. De verloskundige nam het over en het kind werd er met fundus expressie (dan wordt er op de buik geduwd) uitgeduwd dus wij stonden met z’n 3en al klaar met de reanimatie spullen. Dit was gelukkig niet nodig, het kindje deed het goed! De kindjes aangekleed, foto’s gemaakt! Inmiddels was het half 3 en waren we op, onze lichamen ook.

Donderdag 24 Maart
Vandaag begonnen we de dag op de MCH. Dit is eigenlijk een soort van bijeenkomst voor kraamvrouwen en de baby’s. Vandaag stonden vaccinaties op het programma. Nadat er ons werd verteld dat het zal beginnen om 7:30 was er om 8:25 nog niemand, hello Africa!! Uiteindelijk kwamen ze om 8:40 binnen en begonnen we. Er moesten een stuk of 100 pasgeborenen worden gevaccineerd tegen DTP, TBC, polio en de mazelen. Het was (natuurlijk) heel chaotisch en alles werd door elkaar gehaald. Wij moesten ons richten op de TBC-vaccinatie en de polio orale druppels. Nadat alle kinderen klaar waren werd alles in de boekjes geschreven en konden de vrouwen met de kinderen op de rug weer naar huis. Om 12:00 uur waren we klaar en konden we naar huis gaan voor een broodje. Toen we om 14:00 terug kwamen in het ziekenhuis gingen we kijken of er wat op de verloskamers zou liggen. Dit was het geval! Er lag een mult (een vrouw die al eerder bevallen is) voor Eline! Na 20 minuten begon de vrouw opeens iets te veel te bloeden. We hadden sinds dien al geen pluis gevoel. Eline en Mariëlle deden een inwendig onderzoek en constateerden 10 centimeter en dus volledige ontsluiting. Eline was eerst bang dat we te maken hadden met een stuit, maar nadat Mariëlle had nagevoeld kwamen ze toch niet tot die conclusie. We gingen met z’n drieën om het bed staan en lieten de verloskundige weten dat we zouden starten met persen. Zij vond het echter beter te wachten tot er een segment zichtbaar zou zijn (WHY?). Nadat we toch maar even naar haar hadden geluisterd uit respect, had de vrouw allang reflectoire persdrang (onophoudbare persdrang). We vonden het genoeg geweest en begonnen met persen. Het hoofd vorderde echter heel traag. We snapten er niets van. Kon het een afgeweken ligging zijn? Kon het bijvoorbeeld een kruinligging zijn?. Na 50 minuten opperden we naar de verloskundige of er geen vacuumextractie gedaan kon worden, dit was niet het geval. Er werd opeens flinke, hele flinke fundusexpressie gegeven door de verloskundige. Dit shockte ons wel, het ging zo hard. Nadat het kind er uitgedrukt was, en werd ontwikkeld door Eline, kwam er (natuurlijk) een heel slecht kind uit. Het was bleek, ademde niet, had geen spierspanning en was heel slap. Eline begon gelijk goed te handelen door af te drogen en te prikkelen. We hadden een hartslag lager dan 60, dus gingen afnavelen en het kindje meenemen naar de reanimatietafel. Hier hebben we met heel goed teamwork de longen ontplooid, geventileerd en zelfs hartmassage gegeven. De verloskundige richtte zich op de moeder. Gelukkig kwam het kindje hierna weer helemaal bij! We waren zo trots op ons zelf! Onze eerste reanimatie, die zo succesvol was! Met moeder ging gelukkig alles goed, dus we konden heel voldaan naar huis. We hebben goed tegen de verloskundige gezegd dat ze het kindje in de nacht goed in de gaten moest houden.


Vrijdag 25 Maart
We waren zo benieuwd hoe het met de kleine jongen zal gaan, dat we eerst na aankomst op de verloskamers zijn gaan kijken. Het kindje lag heerlijk bij mama aan de borst. Zo tevreden en oplettend, wat fijn! Hierna gingen we terug naar de verloskamers. Er lag helemaal niets. In de verloskunde is het immers hollen óf stilstaan. Na leuke gesprekken met de dokters en verloskundigen was het tijd voor de lunch. Even lekker naar huis eten en een boekje lezen. Om 14:00 gingen we weer naar de verloskamers. Ook nu lag er niets. Mercy (de hele gezellige, drukke verloskundige) was er weer! Ze heeft ons lekker meegenomen naar het meer (het ziekenhuis ligt aan een meer) hier hebben we gezellig zitten kletsen. Om 16:00 waren we vrij en konden we naar huis! Stilte voor de storm?

Zaterdag 26 Maart
Zaterdag was een chaotisch dagje op de labour ward. Er lag een vrouw te bevallen en er was net een kindje binnen gebracht vanuit een andere kliniek. Het kindje was geboren met een hele slechte start en was toen wat gestimuleerd en uiteindelijk maar naar Lubwe gebracht. Het kindje ademde heel onregelmatig, schuimbekte en keek heel glazig uit zijn ogen. Hij ademde wel zelfstandig en had een goede hartactie. Het werd ons al snel duidelijk dat dit kindje hier geen kans van overleven had, waarschijnlijk had het een hersenbloeding gehad. Toch ging de verloskundige er alles aan doen om het kind te redden, zoals een sonde geven met voeding. De andere mevrouw die lag te bevallen schoot niet op, ze had al een paar uur 9 centimeter ontsluiting, uiteindelijk besloot de dokter dat er een keizersnede gedaan moest worden. In Nederland zou een vrouw dan binnen een half uur op de OK liggen. Hier niet. De keizersnede zelf wordt hier ook een beetje anders gedaan dan in Nederland, zo wordt de vrouw hier plat gespoten met ketamine (een hele zware drug). Vervolgens wordt in alle rust het kind eruit gehaald, dat natuurlijk dan ook een flinke shot ketamine mee krijgt. Dat betekende dus weer een kind met een slechte start. Gelukkig had dit kind een goede hartactie dus hartmassage was niet nodig, maar beademing wel. Rond 1 uur mochten wij naar huis en waren we de rest van de dag lekker vrij, dus dat betekende heerlijk in het zonnetje zitten (of meer in de schaduw want de zon is te warm!)

Zondag 27 Maart
Het was Pasen! Dat betekende onze mooiste kleren aan en naar de kerk. Er was ons verteld dat de kerk om half 9 zou beginnen. Dus wij stonden met ons goede gedrag ook precies op tijd klaar, maar toen zat er nog niemand in de kerk. Uiteindelijk begon de dienst om 5 voor 9 (waarom dan niet 9 uur?!). Het begin was leuk, er kwamen meisjes binnen die dansten, daarachter liep een heel groot koor en als laatste kwam de priester binnen met zijn hulpjes. Wij zijn alle 3 niet katholiek, dus de rituelen binnen de kerk zijn voor ons ook niet bekend. Alles was dus nieuw. Er werden veel liedjes gezongen, dus dat betekende staan en dansen. De hele dienst was in het bemba dus de enige woorden die wij hebben verstaan waren Jezus, Maria, Hallelujah en Amen. Op een gegeven moment liep de halve kerk naar buiten om vervolgens weer naar binnen te komen via de achterdeur met allemaal eten wat geofferd werd, waaronder een levende geit en een paar kippen… Na 3 uur in de kerk, met een houten kont van de harde banken, konden we weer naar huis. ’s Middags liepen Marielle en Eline nog even naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met het jongetje was wat gisteren schuimbekte. Hij bleek ’s ochtends overleden te zijn, we hadden het verwacht maar toch blijft het verschrikkelijk nieuws om te krijgen. Om 4 uur zijn we spelletjes gaan doen, kaarten en yatzee. We trokken maar even een zak chips open om toch een beetje te vieren dat het Pasen was. ’s Avonds gebeurde er iets waar we wat minder blij mee waren. Ondanks dat we de hordeur dicht hadden kwam er ineens een gigantische sprinkhaan binnen vliegen die in de keuken is gaan zitten (en pas dinsdagmiddag door de buurkindjes is verwijderd).

Maandag 28 maart
Maandag was weer een hele rustige dag op de verloskamers. We hebben pillen gesorteerd, de antibiotica wordt met de hand in zakjes gestopt die iedere vrouw mee krijgt als ze bevallen is. Er kwam nog iemand die bloedverlies had nadat ze in januari een miskraam had gehad, zij werd door de verloskundige gecuretteerd (iets wat in Nederland bij de gynaecoloog gebeurt). Ook ’s middags hadden we niets te doen, dus zijn we maar een bevalling en reanimatie gaan oefenen op een pop.
’s Avonds wilden we gaan koken, maar de stroom deed het telkens 10 minuten en viel daarna weer uit. Het werd dus een iets andere maaltijd dan we verwacht hadden. Toen we ’s avonds (al om 9 uur) in ons bed lagen werden we ineens gebeld, wij dachten gelijk dat we opgepiept werden voor een emergency. Maar het bleek Sr. Beatrice te zijn die even wilde weten hoe het met ons ging. Toen we bijna weer sliepen werd er ineens op onze ramen geklopt, we durfden niet te gaan kijken.. Als het ernstig zou zijn werd er vast wel even geschreeuwd was onze gedachte. Ook deze mensen gingen op een gegeven moment weer weg. Maar toen kwam de volgende bezoeker, we hoorden iets fladderen in onze kamer. Er zijn hier ‘s avonds heel veel vleermuizen, dus we waren bang dat er 1 naar binnen was gekropen. We durfden allemaal niet ons licht aan te doen, dus dat betekende slapen en hopen dat hij de volgende ochtend weg zou zijn.

Dinsdag 29 maart
We hadden dus een erg kort nachtje. Er was niets te doen op de verloskamers dus gingen we op de childrens ward kijken, ook hier was niets te doen. Dan maar naar de PCM waar de ondervoede kinderen opgenomen liggen. Toen we hier waren werden we gebeld dat er een vrouw op de labour ward lag. Dus wij liepen in ons Afrikaanse tempo weer terug, maar toen we de labour ward binnen stapten hoorden we al gehuil. Het kind was binnen 5 minuten geboren, zo snel kan het gaan!
Na onze lunchpauze gingen we weer naar de verloskamers in de hoop dat er eindelijk iemand zou liggen te bevallen, maar helaas. Weer niks. We kletsten wat met Mercy, de gekke verloskundige, en toen was het al weer tijd om naar huis te gaan.

Woensdag 30 Maart
Vandaag weer een dagje op de verloskamers. Helaas weer niemand die lag te bevallen, maar we mogen wel het inwendige onderzoek doen! Helaas zijn ze telkens op basis van het inwendig onderzoek nog niet aan het bevallen dus ze moeten allemaal weer terug naar de antenatale ward (daar wachten ze tot de bevalling écht begint). Na onze rustige shift dachten we naar het internet café te gaan hier op de markt, maar dit was er helemaal niet. Dan maar weer met de dongel van Beatrice morgenochtend de blog proberen te plaatsen. Er wordt veel gevraagd naar een blog vanuit het thuisfront, super leuk!

Donderdag 31 Maart
Vanochtend was het weer rustig op de verloskamers, dus we dachten nee, niet weer een rustige ochtend. Maar om half 10 kwam er een mult (iemand die vaker is bevallen) binnen met 9 cm. Tijd voor Annerieke om het kindje aan te pakken! De vliezen waren nog intact en vlak voordat het kindje kwam braken ze en kwam er een splash met vruchtwater! Een beetje alsof er een waterballon voor je werd geknapt. Om iets voor 10 kwam er een gezond meisje ter wereld! Hopelijk zullen er nog wat bevallingen komen de komende weken.

Dat was de blog voor deze keer! We hopen snel weer een nieuwe te plaatsen, zodra we weer internet hebben!

Liefs,
Annerieke, Eline en Mariëlle