Muzungu!

Hello! How are you?

Na onze vorige blog geschreven te hebben zijn we zaterdagmiddag vertrokken met de taxi (die gewoon van de straat was geplukt) naar het busstation. We reden naar het busstation waar we de tickets konden halen. Dit verliep echt super chaotisch dus we besloten een dealtje te maken met onze taxi chauffeur. Hij kreeg 10 kwacha (ongeveer 80 cent) extra als hij de tickets voor ons zou regelen. Hij regelde de tickets en de bus zou om half 1, dus over 10 minuten vanaf weer een andere busstation vertrekken. Met volle vaart vertrokken we dus naar het andere busstation. We reden het busstation binnen en werden belaagd door allemaal mannen die ons tickets wilde verkopen. Ook kregen we meerdere malen ‘Marry me’ naar ons hoofd. Want tja. Blank = rijk. Onze taxichauffeur zette ons af in een soort van wachtruimte en vertelde ons dat om 1 uur de bus zou vertrekken. Goed, daar stonden we dan ergens in Lusaka in een wachtruimte waar we geen idee hadden welke bus we moesten nemen. Het enige dat we wisten was dat we de bus naar Samyfa moesten hebben. Bij het loket vroegen we hoe laat de bus zou vertrekken. Over 5 minuten was het antwoord. Om half 2 vroegen we dit weer. 5 minuten was het antwoord. Ondertussen raakten we in gesprek met een local, die vrouw was echt hartstikke aardig! Ze moest dezelfde bus hebben en ze zou later dan wij moesten uitstappen uitstappen. Zij kon ons dus precies vertellen welke halte we er uit moesten, want hier kennen ze natuurlijk niet zo’n fancy systeem als in Nederland die je precies verteld hoe laat en wanneer je er uit moet. Om half 3 besloten we het nog een keer aan het locket te vragen hoe laat de bus zou vertrekken. 10 minuten was het antwoord. Ondertussen waren er allerlei bussen ook vertrokken, dus we hoopten maar dat onze bus er niet tussen zou zitten. Gelukkig zat die vrouw die dezelfde bus ook moest hebben er ook nog. Om kwart over 3 begon er een local boos te worden over dat de bus er nog steeds niet was. Wij maakten ons ook een beetje zorgen want we hadden geen idee of de bus nog zou komen. Het wachten was op zich niet zo erg, maar het feit dat je niet wist of de bus zou komen maakten het wel een beetje spannend. Ook het feit dat we wisten dat de busreis nog zo’n 10 uur zou duren maakten het niet veel beter. Rond half 4 kwam dan ein-de-lijk onze bus aan. En er moesten zo veel spullen mee! Echt niet normaal. We dachten, gaat dit passen? Na nog 50 kwacha te hebben betaald voor onze koffers konden we de bus in. Die 50 kwacha was waarschijnlijk niet nodig geweest maar we waren zo blij met de bus dat die 50 kwacha ons niks meer uit maakte. De bus vertrok om 4 uur, dat viel ons mee! Lekker de raampjes open, een heerlijk Afrikaans muziekje en gassen maar! Om 8 uur was onze eerste stop en inmiddels was het al donker. We vroegen aan de vrouw die ons een beetje op weg hielp (super blij mee!) ‘we go to toilet here?’ en ze nam ons mee naar de wc. Dit was een wc.. Tja. Het was een pot en je moest zelf doorspoelen met een bak water waar een beetje dettol in zat. Hangen dan maar. Dit leek Mariëlle niet zo’n goed plan en ze besloot om het maar op te houden, ze werd uitgelachen door de locals en er werd gezegd: ‘This is africa!!’. Gelukkig had de vrouw die ons op weghield ook zeep bij zich en alles was weer goed. Ze was zelfs zo aardig om ons toiletbezoek te betalen (2 kwacha per persoon). We gingen weer de bus en in we gingen weg. Ondertussen begonnen we ons een beetje zorgen te maken over het feit dat we om 2 uur ’s nachts in Samfya zouden aankomen. Vanaf daar moesten we nog naar Lubwe. Sr Beatrice zou een driver geregeld hebben, maar we hadden geen idee of die er al zou zijn als wij in Samfya zouden aankomen. We kregen via de sms het nummer van de driver en op die manier konden we communiceren. Gelukkig vertelde hij ons dat hij al in Samfya zou zijn! Daar waren we zó blij mee! De weg die we ondertussen bereden was gewoon één lange weg. Gelukkig wel over verhard asfalt! Om 2 uur ’s nachts kwamen we dan eindelijk in Samfya aan. Terwijl we de bus uitstapten stonden er een heleboel ‘taxi’s’ die ons wel wilden hebben. Gelukkig was daar Virus, onze driver, die zei ‘Annerieke? Lubwe?’ en we waren zó blij dat hij er stond! De koffers werden de auto ingepropt, de Afrikaanse gospel werd om volume stand 30 gezet en daar gingen we, vliegende over de heuvels en kuilen in de weg naar Lubwe. Het duurde nog een uurtje voordat we in Lubwe waren. Onderweg stopten we nog een keer en onze chauffeur en zijn vriend stapten uit en liepen weg, daar zaten we dan in de middle of nowhere in een auto. Gelukkig kwamen ze snel weer terug, waarschijnlijk hebben ze even hun blaas geleegd.. Een tijdje later gingen we weer vol op de rem, wat nu weer? Blijkt er een dronken kerel midden op de weg te liggen, de mannen slepen hem even aan de kant en we kunnen weer verder! Om 3 uur kwamen we aan op terrein waar een soort bewaker stond die ons naar onze plek zou leiden. Er was echter geen stroom dus met een felle zaklamp konden we alles bekijken. Er was een schone douche, een normale wc (ZO BLIJ MEE) een mooie zithoek en twee kamers met elk 2 bedden. We vroegen aan de beste man of er ook één bed naar de andere verplaatst kon worden, want dat was wel zo gezellig. Hospakeetje, kon geregeld worden. Dus we slapen gezellig met z’n drieën op onze kamer! De klamboe’s werden opgehangen en dan konden we eindelijk slapen onze benauwde kamer! Het was een lange reis naar Lubwe en we ware zó blij dat we veilig in ons bedje lagen!

De volgende ochtend werden we om half 8 al uit ons bed gebrand door de zon die op onze kamer scheen, een kort nachtje dus. De vorige avond zijn we zo ons bed in gedoken, zonder ons op te frissen, dus we voelen ons niet zo heel erg fris. Wat zou even douchen lekker zijn, maar zou de douche het wel doen? Dat het alleen koud water zou zijn is ons gisteren al verteld, dus hup de koude kraan open.. en geen water. Balen, maar toch nog even de warme kraan proberen. Dan begint er plotseling water tussen de tape waarmee de kraan in elkaar geplakt is door te spuiten en even later komt er ook water uit de ‘douchekop’. Wat zijn we blij! Dat het water koud is kan ons niets meer schelen. Wat is het heerlijk om even te kunnen douchen. Als we klaar zijn met douchen kunnen we ons weer insmeren met zonnebrand en deet. Ons ontbijt bestaat uit witbrood met jam en chiapata’s (een soort wraps). Dit was gisteren ook al onze lunch en avondeten. We kunnen heerlijk buiten zitten, hiervoor slepen we ons halve inventaris naar buiten want tuinstoelen hebben we niet. Na het ontbijt pakken we onze koffers uit en proberen we onze wereldstekker passend te maken. Het verlengsnoer past niet in de wereldstekker, omdat er 2 plastic randjes te breed zijn. En hoe kunnen we dat oplossen? Nou gewoon met een vijl en een schaar, monnikenwerk maar het is voor een goed doel. Na een paar uren vijlen en prutsen paste het, nu kunnen we 5 apparaten tegelijkertijd opladen(als er stoom is) wat een luxe! We hoorden vanochtend om 9 uur al de kerkklokken slaan, en je kunt bij ons binnen de mensen in de kerk (ongeveer 200 meter verderop) horen zingen. Maar dat gezang werd steeds luider en luider. Wat is dat toch? En ineens wisten we het: Palmpasen! Dus snel de straat op, waar we midden in de optocht belanden. De sisters zeggen ons dat we mee moeten lopen. Daar loop je dan, in een optocht met allemaal donkere mensen, die met palmtakken zwaaien, dansen en meerstemmig zingen. Dan voel je je toch wel erg wit, stijf en vooral heel erg bekeken. Er komen kindjes bij ons langs lopen die verlegen zwaaien en ‘Hello, how are you?’ zeggen. Wat een feest! Iedereen gaat weer terug in de kerk, maar wij blijven buiten staan. Dat is maar goed ook want uiteindelijk horen we pas 2 uur later de mensen weer terug komen uit de kerk. Ondertussen zijn wij weer onder onze boom gaan zitten en komen de buurkinderen langs om kennis met ons te maken. Dit zijn de kinderen van de dokter, twee jongens van 5 en 8 en een meisje van 6. Eerst zijn ze heel verlegen maar al gauw zijn we niet meer weg te slaan. De cultuur verschillen merk je heel duidelijk, zelfs bij deze kinderen, wiens vader een goede baan hebben. De boom waar we onder zitten blijkt een mango boom te zijn, maar er groeien geen mango’s aan. Is er dan nog ander fruit vragen we de kinderen, ja zeker we hebben ook een papaja boom in onze tuin. Dat klinkt ook wel lekker, maar helaas blijken ook deze nog niet rijp te zijn. Even later komt het oudste jongetje met guave aanzetten, waar komen die nou weer vandaan? Ook even uit de tuin geplukt. Als hij het kan, kunnen wij dat toch ook denken we. Niets blijkt minder waar, we hebben de hulp van de kinderen hard nodig. Uiteindelijk krijgen we 2 guave’s uit de boom, maar dezen zijn ook nog niet rijp. Wat nu? Want dit fruit zoeken was niet echt voor de lol, het is een soort overlevingsdrang. We hebben inmiddels alweer geluncht met brood en water. Het is zondag dus we kunnen geen eten halen. Ons water is inmiddels op, dus we hebben water gekookt en in de koelkast (ja we hebben een koelkast met een vriezer!!) gelegd. Maar ook dit proeft niet goed en het geeft ons geen fijn gevoel om dit te drinken. Ondertussen zijn er al een aantal mensen langs gekomen om kennis met ons te maken, onder andere sister Beatrice. Morgen worden we om half 10 in het ziekenhuis verwacht, vandaag hebben we dus nog lekker vrij. Ook komt er nog een vrouw langs die iets minder welkom is. Ze begroet ons heel hartelijk, maar er hangt een vreemde lucht om haar heen: alcohol. Ze spreekt geen Engels en gaat ons in het Bemba hele verhalen vertellen. We kunnen aan de kinderen van de dokter zijn dat dit niet een fijn persoon is. Maar ze lijkt totaal niet van plan om weg te gaan. Dus gaan wij maar even binnen zitten, in de hoop dat ze dan vertrekt. Na een tijdje gaan we weer naar buiten om te kijken of ze weg is, ligt ze in het gras te slapen!! Zolang ze slaapt kunnen wij wel weer buiten gaan zitten, maar eigenlijk waren we van plan om even in het dorp te gaan kijken. En ons huis achterlaten met deze vrouw in de tuin lijkt ons niet zo’n heel goed plan. Dan maar weer onder de boom, boek lezen en ons haar laten vlechten door de kinderen. Uiteindelijk wordt de dronken vrouw wakker en komt ze weer gezellig bij ons zitten. Wij willen nu toch wel graag dat ze weg gaat, dus gebruiken we ons buurmeisje als tolk. Uiteindelijk gaat ze weg en laat ze ons achter met een natte stoel, ook dat nog. Dus hup een emmer water er overheen, het buurmeisje schrobt hem even goed af als een echt Afrikaanse vrouw en dan in de zon om te drogen. Nu kunnen we eindelijk even op pad om het dorp te bekijken. We zijn een echte bezienswaardigheid, er komen mensen op ons af om ons een hand te geven en andere mensen staren je alleen maar aan. We lopen langs de kerk, het ziekenhuis en de school en dan houden de gebouwen op en staan er hutjes met rieten daken. Er lopen mensen in kapotte vieze kleren met kinderen op hun rug en geiten en kippen lopen los rond over straat. Als we weer terug zijn bij ons huisje is het ons even allemaal wat te veel, de cultuurverschillen, het weinige slapen van de afgelopen dagen en het gebrek aan eten en drinken spelen allemaal mee. ’s Avonds gaan we voor de zoveelste keer aan het brood met jam en vies water. Een heel dubbel gevoel, want het eten komt ons bijna de neus uit maar we hebben tenminste wel te eten. Als het donker wordt gaan we binnen zitten met onze hoofdlampjes op want er is geen stroom. Gelukkig is de stroom snel weer terug. We kletsen wat over de dag, over al deze indrukken en de verschillen met Nederland. We bedenken in wat voor eten we zin hebben en wat we het liefste zouden doen als we in Nederland zouden zijn. Dat helpt om weer vrolijk te worden maar het herinnert ons er ook aan dat we vooral ook moeten genieten van deze tijd hier, want voor we het weten zijn we weer terug.

Maandagmorgen werden we gewekt door de wekker om 7:30. Best lekker geslapen gelukkig! Weer om de beurt (lekker) douchen. Het douchen heeft ongeveer zin voor 5 minuten want daarna ben je weer bezweet van de hitte en ruik je weer naar zonnebrand en de vieze DEET. Voor de verandering aten we brood met jam. Na het eten was het tijd om op pad te gaan naar de markt (we hadden zo’n zin in lekkere cola en water uit flessen). Het lopen leidde ons langs de kerk, veel nonnen, kinderen, het ziekenhuis en de vele lemen hutjes met stro als dak. We leken wel BN’ers!! De monden vielen open van verbazing ‘muzungu, muzungu’ (blanke,blanke). Na ongeveer 15 minuten lopen op een soort van gravel, kwamen we aan bij een soort dorpje. Er werd ons verteld dat er een markt zou zijn, maar het waren eigenlijk gewoon schuurtjes waar ze van alles verkochten. We werden staande gehouden door Virus, onze driver van de reis. Hij bood aan om te helpen met het vinden van voedsel, cola en water. Dit leidde ons langs vele winkeltjes. Op een gegeven moment kwamen we in een grote schuur waar ze allemaal groenten verkochten (lees: tomaten, uien en sla en bergen visjes). Na dit heel goedkoop te hebben ingeslagen kochten we in een ander winkeltje liters water uit flessen en veel flesjes coca cola. Oh, wat smaakte dit goed! We waren om 09:00 bij de markt en het was al heel erg druk. Veel mensen zaten lekker te chillen voor de kraampjes en de kinderen waren druk aan het spelen, gek, want de kinderen van de dokter waren allang naar school, lang niet alle kinderen gaan dus naar school. Na dit eerste avontuur van de dag liepen we snel naar huis, want we moesten om 09:30 in het ziekenhuis zijn. Snel de witte pakjes aan en we gingen op weg. We wisten waar het ziekenhuis zat, omdat we er al een paar keer langs waren gelopen. We werden hartelijk begroet door een tuinman. Een schoonmaakster leidde ons naar het kantoor van sr. Beatrice. Na even te hebben gewacht werden we weer hartelijk begroet door sr. Beatrice. Ze spreekt goed Engels, dus we konden mooi afspraken maken over de stage. In principe zullen we meelopen op de verloskamers, het laboratorium, gaan we visites lopen met de dokter en zullen we op outreach gaan. Dit laatste houdt in dat we een hele dag dorpjes zullen gaan bezoeken, om vaccinaties en zwangerschapscontroles te gaan doen. Heel leuk dus! Eigenlijk was het plan dat we echo’s gingen maken, helaas is het echoapparaat kapot en opgestuurd voor onderhoud. De dag voordat we weg gingen kregen we een mailtje of we misschien ook ons eigen echoapparaat mee konden nemen, euhm nee dus.. Na het gesprek leidde de soort van receptioniste ons rond door het hele ziekenhuis. Wat een verschillen! Je hebt hier maar een paar afdelingen: een mannenafdeling, een vrouwenafdeling, verloskamers, OK’s en een kinderafdeling. Verder zijn de gangen gewoon buiten en kun je overal zo naar binnen lopen, want zelfs tijdens een consult met een patiënt werden we zo naar binnen gelaten om ons voor te stellen. Aan de andere kant van het ziekenhuis zaten enorm veel mensen. Echt heel veel. De receptioniste zei, dat hier alle mensen wachten tot ze aan de beurt zijn. Kinderen, ouderen, baby’s en volwassenen ze zaten er allemaal. Na de rondleiding kwamen we weer terug met bij sr. Beatrice en praatten we nog wat na, ze had ook nog wat praktische dingetjes voor ons huis geregeld. Hierna waren we klaar en hadden we ‘siesta’ van 12 tot 2. Dit is altijd het idee. Je draait diensten van 07:30-12:00 en van 14:00-16:00. Daarnaast, kan je worden opgeroepen als er iets bijzonders is, bijvoorbeeld een keizersnede. Toen we om 12:00 uur naar huis liepen, gingen we nog even opzoek naar de slaapplaats van de nonnen. Hier lagen de spullen die sr. Beatrice nog geregeld had voor ons. Daarna zijn we naar ons huisje gegaan en hebben we lekker gelezen onder de boom en hebben we bolletjes (jaa, die hadden ze hier) gegeten. We gaan ons nu zo klaarmaken voor de middagshift van 14:00 tot 16:00 en zullen daar onze blog plaatsen met een dongel die sr. Beatrice even geregeld heeft.

Jullie horen van ons,

Liefs,
Annerieke, Eline en Mariëlle